ห้าตัวชี้วัดในการวัดคุณภาพยาง

1. รูปร่างหน้าตา

คุณภาพรูปลักษณ์ของยางส่งผลโดยตรงต่อคุณภาพโดยรวม ยางคุณภาพสูงควรมีสีสม่ำเสมอ ไม่มีสิ่งเจือปนที่เห็นได้ชัดเจน เช่น คราบน้ำมัน ฟองอากาศ หรือเม็ดยาง และไม่ควรมีกลิ่นใดๆ ปัญหาต่างๆ เช่น สีไม่สม่ำเสมอ มีสิ่งเจือปน หรือกลิ่นอาจบ่งชี้ว่าประสิทธิภาพและอายุการใช้งานของยางอาจได้รับผลกระทบ

2. ความแข็ง

ความแข็งเป็นคุณสมบัติทางกายภาพที่สำคัญของวัสดุยาง ซึ่งสะท้อนถึงความแข็งและความอ่อนของยาง สถานการณ์การใช้งานที่แตกต่างกันมีข้อกำหนดด้านความแข็งที่แตกต่างกันสำหรับยาง ตัวอย่างเช่น ความแข็งของยางที่จำเป็นสำหรับระบบเบรกรถยนต์มักจะอยู่ระหว่าง 70-80 ในขณะที่แหวนซีลยางมักจะต้องมีความแข็งระหว่าง 40-60 ยิ่งยางมีความแข็งเท่าใด โดยทั่วไปยางก็จะยิ่งแข็งแรงและทนทานต่อการสึกหรอมากขึ้นเท่านั้น

3. ความต้านทานแรงดึง

ความต้านแรงดึงเป็นตัวบ่งชี้ที่สำคัญในการประเมินความสามารถของยางวัสดุต้านทานการแตกหักเมื่อถูกแรงดึง ตัวบ่งชี้นี้มีความเกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดกับปัจจัยต่างๆ เช่น ความแข็งของยาง ความนุ่มนวล และเทคโนโลยีการประมวลผล ยิ่งความต้านทานแรงดึงสูงเท่าไร ผลิตภัณฑ์ยางโดยทั่วไปก็จะมีความคงทนและแข็งแรงมากขึ้นเท่านั้น

4. การยืดตัวเมื่อขาด

การยืดตัวเมื่อขาดเป็นตัวบ่งชี้สำคัญของความยืดหยุ่นของวัสดุยาง หมายถึงอัตราส่วนของปริมาณการยืดตัวของวัสดุยางต่อความยาวเดิมเมื่อยืดจนแตกหัก ยิ่งการยืดตัวที่จุดขาดสูงเท่าไร ความยืดหยุ่นของวัสดุยางก็จะดีขึ้นเท่านั้น ซึ่งสามารถทนต่อการเสียรูปได้มากขึ้นโดยไม่แตกหักง่าย ในทางกลับกัน การยืดตัวที่ต่ำกว่าเมื่อขาดหมายความว่าวัสดุยางจะเปราะและมีแนวโน้มที่จะแตกหักได้ง่าย

5. ปริมาณเถ้า

ปริมาณเถ้าคือปริมาณของสิ่งเจือปนที่ไม่ติดไฟในยาง และเป็นหนึ่งในตัวบ่งชี้ที่สำคัญในการประเมินความบริสุทธิ์และคุณภาพของยาง ปริมาณเถ้าที่สูงมากเกินไปอาจหมายความว่ายางมีการเจือปนด้วยสิ่งเจือปนมากเกินไป ซึ่งอาจส่งผลต่อประสิทธิภาพและอายุการใช้งานของยางผลิตภัณฑ์. ดังนั้นการควบคุมปริมาณเถ้าให้อยู่ในช่วงที่เหมาะสมจึงมีความสำคัญอย่างยิ่งต่อการรับรองคุณภาพของผลิตภัณฑ์ยาง